Dovrebbe derivare dal nome tardo latino
Servinus, un
ipocoristico del nomen
Servius, o dalla sua alterazione betacistica
Serbinus. Del nome si ha un esempio d'uso nel libro sugli uomini più illustri e sapienti del medioevo,
Index virorum insignium et clarorum, qui impensis huic syllogae repraesentandis nomen dederunt: "..Nihil hîc propemodum rerum novarum: Locus cogendae Ecclesiae nobis assignatus est ad quintum ab urbe Lapidem, Corbeliam versus, interea dum nobis de commodiore prospicitur: hospes Ecclesiae est Josias Mercerus affinis meus, tibi probe notus: qui fundum ibi possidet: In eo dudum sumus, ut locum propiorem et commodiorem consequamur; sed parvo successu: Quid acciderit D. Servino Regio advocato, proculdubio inaudiveris, sed plenius explicabo, et planius: Agebat causidicus, cui nomen Roberto, causam Ducis Mercurii, atque inter sermonem, ut fit, nominaturus Ducem, eum Principem appellavit: Ibi tum Servinus incitatus subito animi impetu, increpuit acriter causidicum, dicens neminem in Parlamento appellari Principem, nisi qui sit Regii sanguinis..".
Il cognome
Servino ha un ceppo a Napoli ed Acerra nel napoletano ed uno ad Acri nel cosentino ed a Sersale nel catanzarese.
Serbini e
Serbino sono quasi unici.
Servini, rarissimo, sembrerebbe avere presenze nel parmense e nel fiorentino.