Potrebbe derivare dal nome tardo latino
Salvaticus, prodotto da alterazioni francofone, attraverso il termine
sauvage, "selvaggio", del nome medioevale
Silvaticus o dal soprannome
Salvaticus, del cui uso si ha un esempio a Roma in un atto del 1351 dove si può leggere: "In presentia mei notarii et testium etc. Tutius Iohannis Porcarii marmorarius et Nicolaus dictus alias Salvaticus calsolarius ambo de regione Pinee, quiliber eorum in solidum, uno tamen solvente etc...".
Dell'uso di questa forma cognominale alterata si ha un esempio già nel 1278 a Firenze: "In Dei nomine amen. Anno dominice incarnationis millesimo duecentesimo septuagesimo octavo indictione septima die octavodecimo februarii. Dominus Gherardaccius olim domini Ildibrandini Manni procurator sufficienter et specialiter constitutus ad omnia et singula infrascripta nobilis et magnifici viri domini Guidonis Salvatici Dei gratia comitis in Tuscie palatini filii olim domini comitis Rogerii, ut de procuratione ipsa constat publico instrumento..." e nel 1300 ad Itri nel latinense.
Il cognome
Salvatico ha un
ceppo piemontese, nel cuneese, uno ligure, nel savonese e nell'imperiese e presenze originarie nel salernitano ed a Messina.
Salvatici è tipicamente toscano, del fiorentino in particolare.