Potrebbe derivare, direttamente o attraverso alterazioni dialettali, dal nome medioevale di origini germaniche
Fulcerius (dall'italianizzazione del nome germanico
Fulcher,
Folckher, composto dalle radici
volk, "popolo", e
hari, "esercito") o dal nome medioevale
Fulgerius.
Si ricorda con questi nomi il Podestà di Firenze del 1302: ".. Et ad huius literae veram intelligentiam est breviter sciendum, quod in MCCCII, cum pars Nigra esset reducta in Florentiam per Carolum sine terra, sicut plene scriptum est capitulo VI Inferni, principes partis ipsius Nigrae vivebant in magna suspicione, quia sentiebant partem Albam esse potentem in Florentia; et exules saepe scribebant civibus de parte sua. Ideo dederunt operam quod Fulcerius de Calbulo tunc potestas Florentiae, fultus favore eorum, subito cepit quosdam cives de dicta parte Alba, inter quos fuerunt dominus Bethus de Gerardinis, Masinus et Donatus de Cavalcantibus ..".
In un atto del 1128 si legge inoltre: "... Praeter episcopos et abbates eidem etiam concilio interfuere Albericus Remensis et magister Fulgerius; et ex laicis comes Theobaldus. comesque Nivernensis, et Andreas de Baudimento; denique Hugo militiae magister cum aliquot e suis discipulis, qui modum et observantiam instituti sui Patribus exposuit. ..".
Il cognome
Fulcheri è piemontese, tipico del cuneese.
Fulcheris è molto raro.
Fulceri è tipicamente toscano, del pisano, del lucchese e del livornese.
Fulchero, molto raro, sembrerebbe anch'esso del cuneese.
Fulchieri, rarissimo, sembrerebbe dell'area emiliano toscana.
Fulchiero, molto raro, è piemontese , del vercellese.
Fulgeri è del modenese.
Fulgieri è caratteristico del beneventano.
Furgeri ha un
ceppo lombardo in provincia di Mantova.