Dovrebbe derivare dal nome medioevale longobardo
Burro, Burronis, di cui si ha un esempio d'uso in una
Carta donacionis dell'anno 1166 a Lambrate nel milanese: "In nomine Domini. Anno dominice incarnacionis milleximo centeximo sexageximo sexto, quarto die mensis ianuarii, indicione quartadecima. Hospitali pauperum de Brorio civitatis Mediolani ego in Dei nomine Ambrosius filius quondam Baiguerii qui dicebatur de Vicomercato, de Mediolano, qui professus sum lege vivere Longobardorum, dono et offero in suprascripto hospitale .... Quia sic decrevi mea bona voluntas pro salute anime mee et patris et matris mee. Actum in burgo Lambrate. Signum + manus suprascripti Ambrosii qui hanc cartam donacionis et offersionis ut supra fieri rogavit. Signum + + + manuum Burronis Dionisii, Amizonis qui dicitur Cigada, Cazurani testium. Ego Lanfrancus notarius sacri palatii tradidi et scripsi.".
Tracce di queste cognominizzazioni si trovano a Firenze fin dal 1400 con un certo Franciscus Burrone.
Il cognome
Burroni ha un piccolo
ceppo nel pavese, uno a Genova e La Spezia, ma il ceppo più consistente è in Toscana, nel senese, nell'aretino e nel fiorentino.
Burro è caratteristico del veronese.
Burrone ha un ceppo principale nell'alessandrino, un piccolo ceppo nel pavese ed uno a Genova.