Dovrebbe derivare dal mestiere dei capostipiti, forse dei necrofori addetti alla sepoltura dei defunti.
L'ipotesi più probabile è che invece si tratti di una forma
ipocoristica aferetica,
Becchinus e
Becchina, derivate dal nome medioevale di origini ebraiche
Rebekah, o dal nome normanno
Lambekin, o anche da una forma ipocoristica latinizzata del nome ebraico
Becher. Di quest'uso si ha un esempio d'uso nel libro di Boccaccio
Genealogie deorum gentilium: "...Nec non labentibus annis factum est, ut Becchinus Bellincionus, familiaris tuus et concivis meus, e Cypro veniens, apud Ravennam urbem me conveniret, et postquam placidis verbis clementiam atque gratiam celsitudinis tue erga me inmeritum monstravit .... Vivit Becchinus, et Paulus Geometra vivit, hos ego et regiam fidem tuam veritatis huius testes in terris habeo. Te igitur cum illis invoco, tuum hunc, si necessitas exigat, laborem esse oportunum est, oppugnationi scilicet huic obsistere...".
Il cognome
Becchino, estremamente raro, sembrerebbe della zona che comprende l'astigiano, l'alessandrino, il savonese ed il genovese, anche se le tracce meno recenti portano all'area campana e nel trapanese.
Becchina è siciliano, del trapanese e del palermitano.
Becchini è rarissimo, forse di origini toscane.